19 lipca 2024 roku przypada 40 rocznica śmierci księdza prałata Franciszka Bosaka.

Ksiądz Bosak urodził się 19 września 1913 roku w miasteczku Skałat, niedaleko Tarnopola w archidiecezji lwowskiej. Dzieciństwo i młodość przeżył w cieniu wojen. Od I Wojny Światowej poprzez wojnę polsko ukraińską i polsko sowiecką aż po II Wojnę Światową.

W 1920 roku rozpoczął edukację w czteroletniej Publicznej Szkole Powszechnej w Skałacie. Następnie od roku 1924 kształcił się w Państwowym II Gimnazjum im Juliusza Słowackiego w Tarnopolu. W 1932 roku zdał egzamin maturalny. Po odbyciu służby wojskowej podjął studia psychologiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Bardzo szybko jednak zdecydował, że swoje życie chce poświęcić służbie Bogu. W roku 1935 wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Od 17 września 1939r władze sowieckie wprowadziły terror na okupowanych ziemiach Polski, przede wszystkim na religię i polską kulturę. W grudniu władze okupacyjne zamknęły lwowskie seminarium. Alumni kontynuowali już nieoficjalnie studia teologiczne i filozoficzne. W lwowskich kościołach uczestniczyli w wykładach prowadzonych przez profesorów teologii w ramach nielegalnego Instytutu Wyższej Wiedzy Religijnej. Diakon Franciszek Bosak był również zaangażowany w działalność niepodległościową za co w dniu 11 lutego 1940 roku został aresztowany z zarzutem przynależności do nielegalnej organizacji wojskowej. Był więziony do 9 maja tego roku. W dniu 29 maja 1940 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Eugeniusza Baziaka. Mszę prymicyjną odprawił bez udziału rodziny. Niedługo po święceniach rozpoczął pracę duszpasterską jako kapelan w klasztorze sióstr benedyktynek we Lwowie. W lipcu 1941 roku został mianowany administratorem niewielkiej parafii Bar w dekanacie Sądowa Wisznia. W dniu 11 maja 1945roku ksiądz Bosak razem z wiernymi opuścił swoją parafię wraz z otaczanym czcią obrazem Matki Boskiej Niepokalanej. Z częścią parafian osiadł w Sułowie w dekanacie milickim. Tam w kościele św Piotra i Pawła do tej pory znajduje się obraz przywieziony z Baru. W tej parafii pracował do początku roku 1950 i stąd został przeniesiony do Piławy, a następnie 12 lipca 1951r objął parafię w Legnickim Polu. Ponowna zmiana nastąpiła 15 lipca 1957 roku. Przybył wtedy do Wołowa gdzie spędził 27 lat swojego życia.

Był bardzo energicznym i pracowitym człowiekiem. Z jego inicjatywy wyremontowano kościół św Karola Boromeusza, kaplicę na cmentarzu komunalnym, kaplicę św krzyża, obecnie cerkiew grekokatolicką Opieki Najświętszej Maryi Panny i wspaniała inicjatywa – uratowanie i odnowienie kościoła św Wawrzyńca

Ksiądz Franciszek Bosak potrafił zjednywać sobie ludzi. Za jego życia była w Wołowie tylko jedna parafia. Znał chyba wszystkich mieszkańców z imienia i nazwiska. Był doskonałym organizatorem. Stworzył od podstaw bibliotekę parafialną i amatorski zespół teatralny. Jego pracę doceniali przełożeni. W rok po objęciu parafii został mianowany dziekanem, następnie członkiem Archidiecezjalnej Rady Administracyjnej we Wrocławiu. W 1959 roku otrzymał godność kanonika. W dniu 24 listopada 1962 roku na prośbę biskupa Bolesława Kominka papież Jan XXIII nadał mu tytuł nadzwyczajnego Tajnego Szambelana Jego Świątobliwości, czyli godność prałata.

Za jego zasługi dla społeczności Wołowa został uhonorowany nadaniem jego nazwiska ulicy w Wołowie. W kościele św Wawrzyńca znajduje się tablica pamiątkowa ufundowana w 2004r. z napisem: ,,W XX rocznicę śmierci Księdzu Prałatowi Franciszkowi Bosakowi wdzięczni duszpasterze i wierni parafii św Wawrzyńca”. W 2009 roku ukazała się biografia księdza Franciszka Bosaka autorstwa pani Katarzyny Czerepok. Polecam lekturę tej książki. Większość przytoczonych wyżej faktów pochodzi właśnie z tej publikacji.

opracował: Janek Żak